Սուգն հավերժ է, եթե պայքար չկա․ «Հայաստանի Հանրապետություն»
«Հայաստանի Հանրապետություն» թերթը գրում է․ «Գորգիսյանին շատերն են հիշում Ազատության հրապարակում՝«Կեցցե այն Հայաստանը, որ վաղն է գալու» հնչեցնելիս: Հենց նրան էր վերապահված նույն հրապարակում առաջինը ծածանել արյունով ներկված հայոց եռագույնը: Սակայն, ավաղ, նրան բախտ չէր վիճակված հայրենիքը տեսնել ազատ ու անկախ… Օրօրի փոթորկվող իրադարձությունները, սահմանամերձ շրջաններում արնատենչ ազերիների ոտնձգությունները, հովիվների առեւանգումներն ու սպանությունները անխուսափելի պատերազմական ազդանշաններ էին հնչեցնում: Իսկ երբ բազմահազարանոց հանրահավաքներից մեկի ժամանակ հայտարարվեց Երասխին սպառնացող վտանգի մասին, նորաստեղծ կամավորական խմբերը փութացին դեպի այնտեղ:
Սահմանամերձ շենի ինքնապաշտպանությունը տեւում է երկու օր՝ հունվարի 17-19-ը: Հայկական ուժերին հաջողվում է գլխովին ջախջախել նախահարձակ ոսոխին, նրանց հետ շպրտել մինչեւ Նախիջեւանի սահման: Թշնամին ջախջախվեց, բայց նաեւ մենք թանկ կորուստներ ունեցանք: Պատերազմն այլ կերպ չի լինում. Նահատակների թվում էր նաեւ Մովսես Գորգիսյանը, ով ավարտել էր Երեւանի պետական մանկավարժական համալսարանի մշակույթի ֆակուլտետի ռեժիսուրայի բաժինը, հասցրել տպավորիչ մի դերով նկարահանվել Արման Մանարյանի «Հող եւ ոսկի» ֆիլմում: Ինչ իմանաս, թե նրա վաղաժամ մահով հայ կինոարվեստը չկորցրեց ապագա մեծ ռեժիսորին, փառավոր դերասանին կամ ազգային-պետական ակնառու գործչին, ում համար սրբության սրբոց է հայրենիք ասվածը»:
Մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում։